Ouren aan de Our,
Op de grens van België, Duitsland en Luxemburg ligt Ouren. Verschillende dalen komen daar bij elkaar in het hoofddal van de Our. De Our is grensgrivier. Eerst tussen België en Duitsland. Vanaf Ouren is er de grens tussen Duitsland en Luxemburg. Toeristen komen vaak niet verder dan het drielandenpunt: Drie vlaggen en een steen met inscriptie.
Eén en al nostalgie. Hoe vaak waren we er al. Met of zonder kinderen. In het verleden ook met Cobi en Frits en dit fraaie paasweekend waren we er weer. Zonder tent, maar met de luxe van onze campers.
Nadat we ons hadden geïnstalleerd liepen we ons warm naar Oberhausen.
Na een biertje op het terras van het pannenkoekenhuis liepen we terug naar Camping International. De camping was overgenomen door een stel Nederlanders. Het was er verder als vanouds.
Naar Burg Reuland, via Oudler en Huldange naaar Weiswampag en terug.
Op zaterdag hebben we de fiets genomen voor een mooie tocht naar Burg Reuland. De Belgen hebben hier evenals de Duitsers aan de andere kant van de grens de oude spoorlijnen getransformeerd in fietspaden. Dat betekent, dat je heel geleidelijk naar boven klimt.
Het is volop voorjaar in de Ardennen. Alles staat in bloei en dankzij het mooie en warme weer is de natuur waarschijnlijk verder en groener, dan we wel eens eerder meemaakten. Het is uitzonderlijk warm. Blijkbaar worden we gecompenseerd voor al die keren dat het regenachtig of ronduit koud was met Pasen in de Ardennen. We tellen onze zegeningen.
Eenmaal boven het Ourdal deden we nog goed ons best op diverse hellingen tot we uiteindelijk in Weiswampach mochten uitrusten. De lucht was zwaar van het vocht en uiteindelijke resulteerde dit in een kleine onweersbui. Jammer dat de afdaling naar Ouren zo steil is; je kunt je fiets zonder ernstig in de problemen te komen, niet laten lopen en dat hadden we eigenlijk na alle inspanningen van de klim wel een beetje verdiend.
Wandeling naar Tintusmühle'.
Zondag: Eerste paasdag. Na een eitje bij het ontbijt maken we ons klaar voor vertrek van de camping. Het is ons plan om de resterende twee nachten "wild" te kamperen bij Steinebrück. Maar, niet nadat we naar Tintesmühle zijn gewandeld.
De camping in Tintusmühle is helemaal vernieuwd. Het is er stil en bijna verlaten. Tintusmühle was een oude afgelegen watermolen. Nu is er alleen een brug over de Our tussen Luxemburg en Duitsland. Voor eten moet je echt even op pad. Misschien daarom dat veel mensen deze mooie plek links laten liggen Een volgende keer wordt het Camping Tintusmühle in plaats van Ouren, waarmee we niets ten nadele willen zeggen over Ouren.
Terug via de Duitse oever. Vooral door het bos en wat minder spectaculair komen we terug bij het bruggetje bij het drielandenpunt.
Het blijkt verboden vanwege instortingsgevaar, maar omdat het toch nog op een brug lijkt, nemen we het risico.
Bij het drielandenpunt staan de campers te wachten. Van hier gaan we 25 km stroomop via de grote weg naar Steinebruck.
Onderweg een volle tank diesel getankt in Luxemburg. Als zuinige Hollander rekenen we uit, dat we hiermee ons campinggeld hebben terug verdiend.
Bij de Braunlauf
Niet omdat het niets kost, maar vanwege het beeldschone dal parkeren we onze camper bij de monding van de Braunlauf in de Our. Op weg naar Rome kwamen Leonie en ik er op de fiets langs en herkende ik de plek van een vroegere kanotocht over het riviertje.
Vorig jaar hebben we er op weg naar de Jura ook gekampeerd. Sublieme plek om vrij te staan. Het weggetje loopt van Lommersweiler naar Hemmeres in Duitsland. Er passeren vijf auto's per dag en voor de rest een paar fietsers en wandelaars.
De grote Belgische trekpaarden hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Frits.
Zelf voeden we ons met geroosterd vlees van de gasbarbecue. De stapel hout en aanmaakhoutjes die uitnodigen tot een mooi kamp- en barbecuevuur laten we ongebruikt. Het is droog en we moeten de boswachter niet uitnodigen om ons hier weg te sturen.
Op maandag maken we een erg mooie tocht naar Prüm, maar blijven 10 km. voor die bestemming plakken op een terrasje.
Het dal waardoor het fietspad loopt is een prachtig natuurgebied. Heel bijzonder zijn de beverdammen die het water opstuwen tot meertjes en moerasachtige gebiedjes. Op de heenweg steeg het fietspad "vals plat". De terugweg ging bijna vanzelf. Het weer is 's zomers.
Zeker 25 graden. Het is nog geen mei en dan al zo warm, dat ik de verleiding niet kan weerstaan om een bad in de Braunlauf te nemen. De douche in de camper laat nogal wat te wensen over, maar het beekje maakt dit gemis meer dan goed. De één heeft wat met paarden, de ander met koud water.
Ik kan het niet laten en na mijn bad neem ik nog even het fietspad naar St. Vith. Het eerste deel door het dal is mooi. Het fietspad klimt vooral na Neidingen flink en wordt ook minder interessant. St. Vith is op 2e paasdag gesloten. Saai dus. Gauw wegwezen en afdalen naar huis.
Wandelen vanuit Neidingen
De laatste dag lopen we vanaf Neidingen. De camper parkeren we bij de kerk.
Wat is deze omgeving mooi. Zeker nu in het voorjaar. Het landschap is erg gevarieerd. Weide, bos, cultuurlandschap, boerderijtjes. Wat ons altijd weer opvalt is, dat het niet verandert. Hier geen nieuwbouw en industriële aanslag op het landschap. Kleinschalige landbouw, waar je waarschijnlijk niet van kunt leven. De meeste boeren zullen een baan hebben in St. Vith of verder weg.
Ook hier zoals overal in de Ardennen zijn de kleine beekjes en de Braunlauf bepalend voor het landschap. Zo zag ook ons land er uit voor de ruilverkaveling. Waarschijnlijk zijn we zo verknocht aan de Ardennen omdat we terug kunnen gaan in de tijd. Pure nostalgie dus.
We stappen in onze camper, zoeken de snelweg op en rijden terug naar huis. Daar ligt de krant, is het nieuws en roept het gewone leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten